Victor is eerste trombonist van het Frans Radio Filharmonisch Orkest. Een bescheiden figuur met een subtiel gevoel voor humor, een man die je het best kunt omschrijven vanuit de ontkenning. Victor is niet opvliegend, hij is niet grillig, hij is niet oneerlijk. Hij is níet, op de één of andere manier. Victor is al heel lang innig bevriend met Elisabeth.

"Dit Turks fruit is ongelooflijk!."

Pierre is professor Franse letterkunde aan de Sorbonna, medewerker aan de reeks 'Kritische mijlpalen', algemeen secretaris aan het Genootschap voor Literatuurgeschiedenis en gasthoogleraar aan de Lomonosov universiteit van Moskou (herfstsemester), waar hij elk jaar een serie lezingen houdt over het vroege werk van Montaigne. Hij steunt op zijn vrouw Elisabeth als een bergbeklimmer op zijn houweel, dankbaar dat hij onder zijn vingers de stabiliteit voelt van een anker dat door niets aan het wankelen kan worden gebracht.

"Ik heb tenminste verstand van woorden en hun impact."

Elisbabeth is lerares Frans op het Hector Berlioz Lyceum te Vincennes, penningmeester van de filmclub en contactpersoon van de oudervereniging. Ze klaagt niet, ze houdt van haar werk, van dat gevoel midden in het echte leven te staan.

"Heb jíj Moka vermoord?!"

Marcel is de beste vriend van Pierre en de broer van Elisabeth. Hij is een goed uitziende verschijning die het helemaal gemaakt heeft in het leven. Hij wist de bescheiden makelaardij van zijn vader uit te bouwen tot 'thé place to find a fancy appartment in Paris'. Een vitale gestalte, niet het type dat twee keer naar links en naar rechts kijkt voor hij de straat oversteekt. Een man die z'n leven lang als een locomotief is doorgedenderd, tot hij Anna, zijn huidige vrouw, ontmoette.

"Het interesseert me geen zak hoe ik overkom."

Anna is de vrouw van Marcel. Ze is modeontwerper en bovendien een verrukkelijke, pittige dame. Ze gooide het leven van Marcel ondersteboven en schenkt hem over niet al te lange tijd een kind.

"Wie gebruikt er nog het woord zwemslip?"